domingo, agosto 10, 2008

Esperando....

Esperando que llegue el gran día, esperando que llegue el gran momento, esperando que llegue el gran cambio.... ese es mi destino, esperar. Llevo tantísimos años esperando, que no sabría decir desde cuando espero. Creo que mi mente se acostumbro a esperar ¿o quizá le dio por continuamente estar buscando nuevos retos en la vida? Desde que tengo uso de razón, he estado esperando. Cuando no era una cosa era otra, pero siempre esperando. Ahora espero varias cosas. Espero que llegue el miércoles para poder retomar el timón de mi vida, espero que llegue septiembre para poder ir a solucionar ciertos asuntos burocráticos para llegar hasta nuestro pequeño, pero llevo unos días con un desanimo fuera de lo normal. La sensación de que cada día se hará mas y mas difícil me inunda y no me da tregua. ¿Quizá nos confundimos? ¿Quizá deberíamos cambiar? ¿Quizá deberíamos abandonar? No se..... cada día que pasa lo veo mas y mas lejano, cada día es mas desesperante ver como las listas de espera crecen y las noticias que llegan no son buenas. Espero que solo sea una época pasajera y que mi mente pueda volver a pensar con claridad que haré lo que sea por llegar a hasta mi peque, que haré lo que sea por disfrutar de él, y que mientras tanto haré lo que sea por preparar mi cuerpo y mente para su llegada.

11 Yorum var:

kyra said...

Animo guapa! No le des muchas vueltas, relajate, disfruta del buen tiempo, de esos paseos, de tu chico de toda la gente que te quiere y deja que las cosas sigan su curso.
Muchos besitos.

SUSANNA said...

Nena animos que en momentos de bajón todo se ve muy dificil y te lo digo yo que estoy dia si y dia tambien de bajon..jejee

Venga guapi, no quiero verte a si, ehh!! sabes que hay mucha gente que te quiere mucho y te apoya en todo.

Un beso y intenta disfrutar todo lo que puedas.

Carmi said...

Muchiiiiiiiisimos ánimos preciosa:

Estos momentos los tenemos todos. Si abandonamos... no nos queda nada... así que tenemos que continuar. Sentarse a desesperar (porqué lo necesitamos), y con las fuerzitas que nos queden... a soñar y caminar hacia nuestras ilusiones.
Son muchos los momentos de desanimo, pero detrás de las nubes siempre se esconde el sol. Y el sol siempre sale....
Un beso y un gran abrazo.
Carmi

Pazcual said...

No desesperes. Has esperado mucho, pero ahora falta poco, ya casi está ahí. Paciencia Aziry, que ese es el mejor consejo que te puedo dar.

Besos grandes,

Paz

jose, ana y nuestra natalia said...

Hola perdona que me cuele en tu blog, he entrado por casualidad atraves otro blog.Estoy super enganchada a los blogs de familias adoptantes, nosotros tambien somos una de esas familia, hace tres meses que llegamos con nuestra hija de Ucrania,a sido una experiencia muy dura, mucho tiempo , muchas complicaciones pero una y mil veces lo pasaria por tener a mi hija. Yo te entiendo perfectamente y se por lo que estas pasando, yo tambien he sufrido la desesperación esa que tu estas sintiendo ahora, es muy duro lo del tiempo de espera pero no nos queda otra que aceptarlo, asi que mi consejo es que intentes desconectar un poco , que disfrutes de la vida y descansa todo lo que puedas , cuando estes con tu hijo/a no tendras mucho tiempo para descansar.

Animo,no te agobies, tira "palante" y se fuerte.

Besos y abazos.

jose, ana y nuestra natalia said...

Es un honor que me enlaces en tu blog. Me ha dado mucha alegria saber que eras de Jerez, como tu dices, somos casi vecinas. Tambien me gustaria seguir en contacto ya sabes si algun dias vas por tu tierra y te apetece hablar o simplemente te quieres tomar un café y conocer a Natalia ya sabes lo que tienes que hacer, me lo dices y quedamos .

Hoy desde las 7 que se fue mi marido ha trabajar no he podido dormir y me he tomado mi tiempo para leer tu blog entero, me parece que estabas describiendo mi historia, me he emocionado al leerte.

Pues nada vecina, lo dicho,aqui nos tienes para lo que sea.

Besos.

Anónimo said...

Cariñet... que no decaiga el animo.. esto es como una montaña rusa, subidas bajadas el comienzo suele ser apoteosico y emocionante, el transcurso un viene y va de sensaciones, y por fin cuando llega el final y parra el carrito una sensacion de alivio, paz y tranquilidad... en el cual el pensamiento es volver a repetir para recorcodar solo los momentos buenos.

Un beso y un gran gran abrazo

miteac

NIVAPER said...

Carinyet..que es aixo de estar de "capa caida"???...AQUI HEM TENS...perque esperem juntes el que la vida ens vulgui donar...
a vegades esperem i esperem i esperem, pero ja saps... no t'has de decebre...arribarà el nostre moment i llavors...MAI MES CAUREM!!!! petonàs i besets enormesssss

jose, ana y nuestra natalia said...

Gracias por tu comentario , paso mucho por tu blog para ver que tal estas y como te van las cosas, sigue contando, no te cayes, expresa todo lo que siente eso alivia mucho .

Besos vecinita...

Mar said...

Ánimo, cada día que pasa queda uno menos para que tengas a tu pequeño en brazos.
Un beso grandote.

gaviota1213 said...

Sé que en las esperas el ánimo decae, que es duro, que se hace eterno que cuando mira adelante solo ves la cuesta pero ¿ por que no mirar hacia adelante ? Ya llevas pasos dados, hay días tachados en el calendario que restan, ya queda menos cada vez.

Así que ánimos .. Millones de besotes,